Australia 2018

Zaterdag 17 februari
Yes! Na 14 uur mogen we eindelijk het vliegtuig uit als we landen op Singapore. Het is 5 uur in de ochtend en we hebben precies een uur op het vliegveld om over te stappen op de vlucht naar Sydney. Omdat het Chinees Nieuwjaar is staan overal grote bloemdecoraties van honden, dit jaar is het Chinese jaar van de hond. Zo te zien komen alle bloemen uit Aalsmeer, ze komen ons tenminste bekend voor.

Chinese New Year - Year of the Dog

Bye bye Singapore

Een overstap van een uur is op Singapore Airport wel erg kort, het kost ons een half uur om naar de andere terminal te lopen. Met de bus kan ook, maar we zijn blij dat we eindelijk de benen kunnen strekken. Op naar de volgende etappe van de reis nog 8 uur voordat we in Sydney zijn. De eerste 3 uur slapen we en hebben we vooral heel veel turbulentie en weinig zicht door de mist die boven Indonesië hangt. Via Katherine komen we Australië binnen…overal waar je kijkt zie je wolken die als plukjes watten in de blauwe lucht hangen…daaronder niets dan rode aarde, we zijn eindelijk in Australië!

Red dirt marks the arrival in Australia

Desert mountain range

Coastal line Sydney

We zijn snel door de douane. De vorige keer dat ik hier was waren de controles heel scherp in verband met de terroristische dreigingen. Gelukkig verloopt het nu een stuk soepeler. Snel de auto ophalen en dan op weg naar onze eerste overnachting. Helaas denkt autoverhuur Hertz daar anders over. De auto die ik gereserveerd heb blijkt opeens niet beschikbaar te zijn. Na lang heen en weer bellen besluit de verhuurder dat ik een upgrade krijg: een Toyota Kluger 8-zitter. Ondanks het lange wachten ben ik tevreden als ik de auto zie: de grootste die erbij staat. Fijn, in Australia heb je niets aan een boodschappenwagentje.

De Australische vervanger van onze Volvo XC 90...de Toyota Kluger

Omdat we de navigatie niet meteen werkend krijgen vraag ik de weg aan een van de medewerkers en rijden we even na 8-en de M4 op richting het centrum van Sydney. Caragh ontpopt zich als een echte kaartlezer terwijl we door het verkeer navigeren. Ondanks dat het zaterdagavond is staat alles behoorlijk vast en gaan we met 4 lanes tegelijk door de stad. Onderweg zie ik alle bekende punten in de stad waar ik zo vaak langsgereden ben. Hoe bijzonder om dat nu met mijn eigen dochter te doen! Caragh vindt het geweldig en jubelt al vanaf het moment dat we geland zijn dat ze hier wil wonen. Of in ieder geval een jaar studeren. Pfft…gelukkig ligt haar paspoort voorlopig nog gewoon bij mij in de kast :-)

Na een dik uur rijden komen we bij ons hotel aan. Van de omgeving zien we niet veel, maar de geuren en geluiden maken heel duidelijk dat we in Australie zijn…heerlijk! Snel naar bed zodat we morgen op tijd naar Luisa kunnen. Ze heeft om half twee een lunchtafel voor ons gereserveerd voor ons in het Sister’s Rock restaurant van Borrodell Vinyard. Een heerlijk vooruitzicht dat we daar morgen aan tafel zitten. 

Zondag 18 februari
The first wake up in Australia! Omdat we in het donker aangekomen zijn in het hotel heb ik geen idee waar we zijn en hoe de omgeving eruitziet. Als ik de gordijnen open doe zie ik palmbomen…en een race track! Vanaf de 5e verdieping van het hotel kijk ik op Rosehill Garden racetrack, een van de grote renbanen in Sydney. Australiërs zijn gek op gokken, en racen met paarden, of honden is dan ook heel populair. Helaas is er op zondag geen paard te zien op de track…

Rosehill Garden Racetrack

In de wifi zone van het hotel downloaden we nog snel de route naar Orange. Het is ruim 4 uur rijden door de Blue Mountains en als we om 8 uur wegrijden uur is het al 28 graden. Het belooft een hele warme dag te worden. Welcome to summer in Australia!

Onderweg in de Blue Mountains

De rit door de Blue Mountains is prachtig. En omdat het zondag is en mooi weer zijn we niet de enige die vroeg de weg op zijn gegaan. Onderweg komen we honderden motoren tegen of achterop. Lekker in een T-shirt op de Harley. Hoewel ik altijd een voorliefde heb gehad voor racemotoren en zelf nooit anders gereden heb begrijp ik heel goed hoe fijn het moet zijn om in deze temperaturen op een Harley over de glooiende Western Highway te rijden. Ik doen dan ook niet ander dan opzijgaan voor de motoren die ons voorbij willen. Dat wordt keer op keer beloond met een duim omhoog van een getatoeëerde arm.

On the road...

Een barbecue...zomaar langs de weg op een parkeerplaats, Aussies zijn er gek op

Onderweg stoppen we af en toe voor een paar minuten frisse eucalyptus lucht en gaan dan weer snel door. We zijn voor half 1 in Orange, op zoek naar Borrodell Vineyard. Vlak voordat we Orange binnen rijden is het landschap van de eucalyptusbomen in de Blue Mountains overgegaan in een meer Engels landschap: Orange is groen, heeft andere bomen en glooiende heuvels met gras. ‘The fruitbasket of Australia’ staat er op de borden, omdat hier alles groeit en bloeit wat eetbaar is. Veel fruitbomen en heel veel wijngaarden. 

Wide open road

Rest, revive, survive...staat op de borden langs de highway, na iedere 2 uur rijden een kwartier stoppen...

Borrodell Vineyard

Rijen van druivenranken

Caragh en Luisa

Reunited!

Appelbomen om cider van te maken

Maandag 19 februari
Het is nog vroeg als we wakker worden. Of eigenlijk, nog steeds wakker zijn. Het tijdsverschil van 10 uur maakt dat we midden in de nacht nog steeds in het ritme van NL zitten…en dus is het in ons systeem ergens in de middag, in ieder geval een tijd waarin ik normaal gesproken niet in bed lig ;-)

Sunrise at Borrodell

Sunrise over the billabong

Omdat we nieuwsgierig zijn naar de kangaroo families die hier op de property rondlopen kleden we ons snel aan om naar buiten te gaan. De buitenlucht is nog steeds gevuld met de doordringende geur van verbrand hout. Nog geen week geleden heerste in dit gebied een zware bush fire. De eerste keer sinds de jaren ’80 dat het vuur zo dichtbij is gekomen. Er is de laatste maanden geen regen gevallen en de bomen en het gras zijn kurkdroog. In combinatie met de hoge temperaturen een recept voor een bosbrand. En deze keer was het dus echt goed raak. Een groot leger aan fire fighters was bij Lake Canobalos, onderaan de weg, gestationeerd. Een omgebouwd vliegtuig heeft tientallen tonnen aan water uit het meer gehaald en over de bossen in de valley gegooid. Het vliegtuig heeft de naam ‘Big Nancy’. Uiteindelijk zijn ze erin geslaagd om het vuur buiten de stad Orange te houden. Luisa en haar familie kregen toestemming om op de property te blijven omdat ze een grote wijnkelder hebben waar ze eventueel zouden kunnen schuilen als het vuur nog dichterbij zou komen. Voor sommige mensen misschien geen straf, opgesloten zitten in de wijnkelder, maar de schrik zat er hier toch wel goed in.

Een van de 3 grote kangaroo families

Op Borrodelll wonen 3 grote kangaroe families. Ze komen vanuit de heuvels naar beneden om in de wijngaard gras te eten tussen de wijnranken. Het blijft een ontzettend grappig gezicht om de grote dieren (de grijze kangaroes kunnen 2 meter hoog zijn wanneer ze op hun achterpoten staan!) met hun kleine voorpootjes en grote achterpoten door het veld te zien hoppen. Het klinkt zelfs vreemd: waar wij toch voornamelijk gewend zijn aan de passen van viervoetige dieren hoor je hier alleen een zware ‘plop’ ‘plop’ ‘plop’ als de kangaroes zich voortbewegen. De mannetjes lijken met hun gespierde bovenlijfjes toch wel verassend veel op mensenmannetjes…nou ja, op sommige dan ;-). Kangaroes zijn nieuwsgierig en hebben hier geen natuurlijke vijanden. Toch laten ze niemand dichtbij komen en hoppen snel weg als je te dichtbij komt. Ik heb al veel foto’s gemaakt van ‘iets wat op een kangaroe lijkt’. The best is yet to come…:-)

Als ware Steve Irwins lopen we ondertussen door de boomgaard en de wijngaard. Bang voor de ‘brown snake’ hoeven we niet te zijn volgens Luisa. De dodelijkste slang van Australië heeft ze hier maar 1x gezien in de laatste 15 jaar. Fijne geruststelling. Je zou bijna vergeten dat veel van wat hier kruipt en loopt best gevaarlijk is. Van skippy hebben we niets te vrezen hier, ze laten zich van een afstand bewonderen en hoppen dan weer vrolijk verder. Ook konijnen zie je hier veel. Ooit ingevoerd door de Engelsen, en dus niet inheems vormen ze een ware plaag. Als we langs de billabong (meertje) lopen horen we allerlei exotische vogelgeluiden. Ik nog weinig vogels kunnen onderscheiden, behalve de magpies. Die zie je overal. Caragh is vooral op zoek naar de coockaburra…en koala’s. Al zullen we die laatste niet zien hier. De koala's zijn nogal kieskeurig en eten de eucalyptus bomen niet die in deze regio te vinden. 

Als we weer naar huis lopen begint de wind te draaien en horen we in de verte onweer. Eindelijk gebeurt waar iedereen al een tijdje op hoopt: het gaat regenen! Iedereen blij, en linkt het meteen aan onze komst: de Dutchies brought the rain from Holland! Yes we did…and we don’t want it back!

Rain over Borrodell

’s Middags gaan we naar een feestje op een van de andere wijngaarden hier in de buurt. Ook weer een prachtige locatie. Zoals overal worden we hier ook weer vriendelijk opgenomen door iederen. ‘You guys from Holland?’ wordt altijd gevolgd door twee of drie woorden Nederlands. Iedereen kent wel iemand uit NL. Nadat we genoeg gegeten hebben (ik moet rijden dus drink niet. Overal langs de weg kom je verkeersborden tegen met: you booze, you loose…or, if you drink: stop it or cop it…
We rijden binnendoor naar huis langs Lily, de zus van Luisa, haar zoon Ziggy is vandaag 14 geworden. Net als zijn leeftijdsgenoten aan de andere kant van de wereld leeft ook hij op Wifi en beeldschermen. Grappig om te zien dat dit gedrag en de ergernis van de ouders overal ter wereld hetzelfde is.  

Machinery at Borrodell

Luisa, Caragh en ik spreken onderling een mix van Engels en Nederlands. Soms praten Caragh en ik Engels met Luisa en antwoordt ze in het Nederlands, en soms praat Luisa Engels en antwoorden wij in het Nederlands. Of we mixen het in 1 zin zonder dat we er bewust van zijn. Langzaam komen ook alle typische Aussie woorden weer terug die ik geleerd heb toen ik hier woonde. Australiërs korten alles af: Australia = Aussie, breakfast = brekkie, afternoon = arvo, good day = g’day, utility vehicle = ute, iemand met rood haar = bleuy, iemand die lang is = shortie. Langzaam komen alle woorden weer naar boven en krijgt mijn Engels ook weer een Australisch accent.

’s Avonds eten we met z’n drieën en luisteren we naar muziek en zingen we met z’n allen mee met Andre Hazes…ver van huis klinkt dat nog beter dan thuis :-)

Wine tasting at Heiffer Station...in a typical Australian tin shed

Fun at the Heiffer station toilets

Grapes...

More grapes...lined up

Shopping at Woolworths

Vooraanzicht Borrodell